De landschappen van Ellen Geerts zijn niet zoals men ze in de realiteit waarneemt. Ze zoekt haar grenzen tussen figuratie en abstractie. Wie op zoek gaat naar herkenbare plekjes of zich bezighoudt met het duiden van details doet het werk van Ellen Geerts ernstig tekort. Haar schilderijen moeten intuitief benaderd worden. Het gaat haar om het overbrengen van stemmingen en meer nog om het oproepen van ervaringen. Alles draait uiteindelijk om de dialoog met verf. We kunnen vaststellen dat de realiteit van Franse, Engelse en Toscaanse landschapsgegevens zijn omgebogen tot naar binnen gerichte impressies.