Hedendaags (sur)realisme met Caroline Westerhout en Miriam Meulepas
2 t/m 19 maart 2022
Caroline Westerhout
De olieverfportretten van Caroline Westerhout zijn zó levensecht geschilderd dat haar personages geen fictieve maar èchte mensen lijken te zijn. Hoewel ze losjes gebaseerd zijn op de werkelijkheid -Caroline kijkt vaak in de spiegel naar haar eigen gezicht- zijn er in haar vrije werk weinig bestaande personen te ontdekken. Caroline beheerst de techniek van het fotorealistisch schilderen als geen ander maar gaat een stap verder. Ze durft de drang naar realisme ook los te laten en delen van haar schilderijen weer weg te schilderen onder grote kleurvlakken. Door vervolgens verschillende losse lichaamsdelen samen te stellen tot een vervreemdende compositie wordt het geheel geabstraheerd op een manier die soms doet denken aan Francis Bacon maar wel de kenmerkende eigen stijl en sfeer van Westerhout behoudt. Om de transparantie van de menselijke huid te vangen, maakt Westerhout gebruik van een heel breed en eigenzinnig kleurenpalet maar in de textuur laat ze het realistische aspect helemaal los. De meest essentiële delen van de mens blijven wel steeds tot in de perfectie geschilderd; glanzende, dooraderde ogen die een ziel lijken te verraden en vlezige warme lippen die je maar wat graag zou willen voelen.
Miriam Meulepas
Kwetsbare, vergeten mensen, met fysieke en mentale beperkingen vormen vaak het onderwerp in de hyperrealistische sculpturen van Miriam Meulepas. Ze toont ons een confronterende en soms onaangename werkelijkheid waarin vergankelijkheid en psychische stoornissen een duidelijke rol spelen. Dierlijke instincten in de mens krijgen in haar werk vorm en context. Meulepas streeft ernaar deze mensen weer te geven in hun meest pure vorm maar opereert daarbij op het randje van wat nog comfortabel is. Het verhalende aspect roept vragen op; wie zijn deze mensen, in welke situatie bevinden ze zich en waarom? De ‘oude’ huid van de sculpturen oogt kwetsbaar en transparant, werkelijk ieder detail is levensecht: pigmentvlekken, littekens, haartjes, rimpels. In sommige van Meulepas’ sculpturen ligt de nadruk specifiek op de huid. Zo maakt ze van ‘menselijk’ leer ook tassen en schoenen die door hun absurditeit zowel aantrekken als afstoten. Voor degenen die ongepermitteerd naakt en een gezonde dosis zwarte humor niet schuwen is dit een must see.
